Zaterdag ben ik gaan wandelen in Bosland. Vier kilometer allenigheid op ’t Plat in Pelt. Zo’n 7.000 stappen de tijd om mijn gedachten in hun ruwe vorm te koesteren en er geduldig aan te schaven. Zachtjes.
Ik probeer heel bewust om te gaan met mijn tijd, mijn aandacht en mijn energie. Meer balans in werk en leven door middel van een duidelijke planning. Zo’n planning staat niet in steen gebeiteld en die flexibiliteit heeft voor- en nadelen. Een blancoroller glijdt immers vlotjes over je geplande persoonlijke tijd waarna je dat kostbare tijdsfragment even vlot weer overschrijft met een werkopdracht. Na twee weken mijn eigen tijd, aandacht en energie over te hevelen naar mijn werk zit ik zaterdagochtend aan tafel met een lege correctieroller en een energiebalkje dat rood flikkert. Aan. Uit. Aan. Uit.
Op zulke momenten voelt alles wat en iedereen die mijn aandacht vraagt als een overbelasting van mijn systeem.
Ook mijn gezin.
Gelukkig heb ik nog enkele beloftes aan mezelf gedaan – zoals elke maand wandelen door een natuurgebied dat ik nog niet ken. Ik alleen. Geen gebabbel. Geen onderbroken zinnen. Geen gebroken gedachten. Ik claim de totaalbeleving. Deze wandeling is een natuurlijke energiebron voor mijn creatieve fabriek, waar ik constructies bouw met mijn gedachten en ervaringen.
Op het laatste rechte stuk rolt er een zin van de band:
“Aan het einde van de wandeling kijk je anders naar het begin.”
En ik begrijp – onderweg zijn met jezelf biedt nieuwe perspectieven.
Ook al stap je in een cirkel.
Noot: Ik kies ervoor om minder te filteren. Om mijn verhalen te delen zoals ze uit me stromen, ook al zijn ze soms bijzonder persoonlijk en verschijnen ze op een professioneel platform. Jij leert mij zo steeds beter kennen en ik mezelf ook. Als je graag naast deze persoonlijke wegwijs in Shots & Stories ook professionele antwoorden zoekt, laat het me dan gerust weten.
Leave a reply